Er was eens een lustroloog die geen oog dicht deed. Niet omdat hij zelf de deuren van zijn winkel niet meer mocht openzetten. Wel omdat anderen dat wél mochten. En hem zo de kaas van tussen de boterham snoepten. Een verhaal zoals in dat van George Orwell: all animals are equal, but some are more equal than others.
door Veerle Windels
Al even waarde een vreemd virus door het land van snelwegen en lintbebouwingen. Het zorgde voor zieke mensen, angst bij de bevolking, maar vooral voor een toeloop naar overvolle ziekenhuizen. Feesten moesten geannuleerd, vriendenkringen werden plots bubbels genoemd en een lief heette voortaan knuffelcontact. Het vreemde virus zorgde voor een eerste sluiting van zogenaamd niet-essentiële winkels, maar begrijpe wie begrijpen kan: de doe-het-zelf-zaken mochten openblijven. Toen al werd moord en brand geschreeuwd maar in het land van snelwegen en lintbebouwingen werd daar geen gehoor aan gegeven. Oneerlijke concurrentie? Wisten politici veel! Waren die ooit zelf in een doe-het-zelf-zaak geweest? Zouden die de merknaam van hun snoeischaar überhaupt kunnen spellen? Het Stihl-arrest dat niet veel later uitgesproken werd, bleek een maat voor niks en de gespecialiseerde winkels bleven dicht, tot ze even voor de warmste zomermaanden weer open gingen. Oef!
Maar was me dat even te snel hoera. Want daar was de tweede lockdown al. Begin november werd een Ministerieel Besluit gepubliceerd waarin duidelijk gemaakt werd welke winkels opnieuw dicht moesten en welke open konden blijven. En wat had u gedacht? Uiteraard gingen meubelzaken weer dicht en mochten doe-het-zelf-zaken opnieuw open blijven. In kleine lettertjes stond er ook bij dat bepaalde items in die doe-het-zelf-zaken achter de plastic moesten. Als in: dit mogen jullie niet verkopen. Verwarmingselementen hoorden daarbij, keukens en kleine elektro maar ook tuinmeubilair en zelfs kerstballen. Raar maar waar: van lusters en co. werd in dat Ministerieel Besluit met geen woord gerept. Voor heel wat lustrologen zoals die ene die geen oog dicht deed, was dat de zoveelste druppel in de zoveelste emmer. Hij had wel zijn redenen. Zowat alle doe-het-zelfzaken die in het land van snelwegen en lintbebouwingen actief waren, zaten met vestiging net bij hem om de hoek. Hij moest niet eens zijn eigen deur uit om te zien hoe de vele parkings rond zijn zaak volliepen en hoe klanten lusters en dies meer mee naar buiten zeulden bij de concurrentie. Meer zelfs: bepaalde doe-het-zelf-zaken schrokken er niet voor terug om heel specifieke reclame te maken. De acties misten hun doel niet. Dertig procent korting op onze lusters? No problem. Toch niet tussen 6 en 8 november. Snel wezen was de boodschap.
Intussen sliep de lustroloog almaar slechter. Hij begon een kruistocht tegen dat onrecht. Maar waar te beginnen? Het meldpunt van de FOD economie leek hem een goeie eerste zet. Alleen konden inbreuken betreffende dat vreemde virus daar niet gemeld worden. Dus ging de lustroloog een stapje verder. Hij sprak kennissen aan waarvan hij verwachtte dat ze hem konden helpen. De ene zei dat hij bij de andere zijn moest, de andere verwees hem door naar nog een andere. Het ging van het kastje naar de muur, met doorverwijzingen die hem geen stap dichter bij gerechtigheid brachten. Zelfs de minister van binnenlandse aangelegenheden en een bekende politicus uit K. deden niks behalve de wenkbrauwen fronsen. Zou er intussen politie aankloppen om op zoek te gaan naar de plastic rond de rekken met dingen die eigenlijk niet in de verkoop mochten? Nee dus. In veel gevallen geen flik te bespeuren.
De lustroloog die intussen echt geen oog meer dicht deed, trok het niet langer en twijfelde aan de rechtstaat. Democratie? Duidelijk niet voor iedereen. Dus diende hij klacht in. Tegen drie doe-het-zelfbedrijven en een megawinkel die al altijd boven de wet blijkt te staan. Er kwamen dagvaardingen en dwangsommen aan te pas. En veel vraagtekens. De lustroloog ging intussen verder op zoek naar een mogelijke reden voor de bijzondere gang van zaken. Waarom werden er geen politiecontroles uitgevoerd bij bepaalde doe-het-zelfzaken? Waarom was er in bepaalde doe-het-zelf-zaken geen spoor van plastic te zien? Of eerst wel en daarna niet meer? Waarom ging een bepaalde winkel eerst dicht en mocht die nadien weer open? De lustroloog zocht de raad van bestuur op van menig belangenorganisatie en vond er in die met de grote C al snel een grote mijnheer met twee petjes op. Zo is ie baas bij de belangenvereniging én baas bij de doe-het-zelf-zaak. Of beter bij de 20 doe-het-zelfzaken die die keten in het land der snelwegen en lintbebouwingen telt. Geen probleem, hoor ik u nu luidop zeggen. Niet direct neen. Alleen zou de man in kwestie losjes uit de pols een C-richtlijn hebben opgesteld die meespeelde in de aanpak van de politie. Daarin stond letterlijk dat politie-optredens in doe-het-zelf-zaken geen prioriteit waren. Waar of niet waar? De richtlijn is in elk geval van dat wereldwijdeweb verdwenen.
Intussen zijn de winkels, ook die van de lustroloog, al even open. Hij is blij natuurlijk, maar tegelijk ontgoocheld. Want in een ver verleden las hij George Orwell maar geloofde hij nog in het goede van de mens. Dat alle dieren gelijkwaardig zijn. En dat ze voor hun ding mochten vechten, ja. Hij houdt intussen zijn hart vast. Want als straks de nieuwjaarsfeestjes net niet zijn wat de virologen willen, dan zal die derde golf sneller aanbreken dan gedacht. Wanneer kan de lustroloog dan zijn slaap inhalen?